Wiem, że ludzie mnie nie lubią.

Wiem, że nie żywią do mnie sympatii. Dlaczego? Nie potrafię wytłumaczyć.

Ale to myślę, że też spowodowało to, że tutaj jestem i piszę.

Dziękuje Wam. 

Nigdy nie wiem o czym mam pisać, wchodzę to i w mojej głowie rozkwitają, jak kwiatki, myśli na to co Wam napisać. 

Mam ochotę dziś podzielić się z Wami tym co napisałam już dawno. 

I co odnalazłam w notatkach w telefonie.

***

Gdy upadam to tonę,

 a Ty unosisz,

niesiesz wśród ścieżek z gwiazd,

wyciągasz z morza głębin.

Gdy cierpię to staję się bólem,

a Ty wtedy nie uciekasz 

od wad

jakimi Bóg obarczać chce. 

Gdy uciekam

 od rzeczywistości,

Ty łapiesz mnie,

przywracając siłę.

Jesteś Jak Anioł Stróż

Mój.

Wynosisz z wód smutku na Ląd.

Jesteś gdy Cię potrzebuję,

gdy życie przeistacza się w koszmar.

Otulasz skrzydłami,

przynosisz spokój.

O miłości Moja.

Od Ciebie zależy me istnienie.

***

Wiersz stary.

Pochodzi z jednego z jedenastu miesiąców,

gdy kochałam :)